'Het gaat er niet om wát je overkomt, het gaat erom wat jij ermee gaat doen.'
Deze lijfspreuk is mij waarschijnlijk meegegeven in mijn DNA want zo lang als ik mij kan herinneren ben ik mij bewust geweest van dit gevoel. Een eigenschap die mij na ontwrichtende gebeurtenissen al vele malen weer grip heeft gegeven op het leven.
Ik ben opgegroeid in het Horeca familiebedrijf van mijn ouders. Eerst 10 jaar in Duitsland en later in het hart van de mooie stad Groningen. In deze jaren heb ik een traditionele en efficiënte ondernemers opleiding gehad. Dit heeft mij gevormd tot een ondernemer en manager met veel praktisch inzicht en ‘hands on’ mentaliteit met oog voor de kwaliteit van dienstverlening en individuele ontwikkeling van de medewerkers. In mijn werkzame leven heb ik verschillende functies vervuld, van Horeca ondernemer tot General Manager van een grote dienstverlener in de zorg.
En toen kwam daar die dag in juli 2011. Een dag waarna alles nooit meer werd zoals het was. Op deze dag in juli werd ik getroffen door een herseninfarct. De eerste 2 jaren na mijn CVA stonden in het teken van revalideren. Vechten om datgene weer terug te krijgen wat ik was verloren. Tot het moment waarop de hamer van de harde realiteit toesloeg. Na 2 jaar kwam het besef dat ik deze strijd nooit zal kunnen winnen. De gedachte moest gaan toelaten dat het misschien nooit meer zal worden wat het was. Op 46 jarige leeftijd moest ik mezelf alsnog opnieuw leren kennen. Wie ben ik, wat kan ik en vooral waar wil ik naartoe.
Mijn hele leven droeg ik mijn lijfspreuk uit ‘Het maakt niet uit wat je overkomt het gaat erom wat jij ermee gaat doen’. Dan werd het ook wel eens tijd dat ik dit weer in de praktijk ging toepassen. Mijn zwakte werd mijn kracht. Er ontstond ruimte om te onderzoeken op welke wijze ik mijn ervaring en talenten kon gaan inzetten. Het besef groeide langzaam dat ik hier nog steeds over kon beschikken. Alleen de wijze waarop was veranderd.
